Vrienden van Kankala

Miya

was niet als ijzer want ijzer is koud en onpersoonlijk,
zij was niet als hout want hout krimpt en zet uit,
zij was niet als water want water bevriest of verdampt,
zij was niet als glas want glas is breekbaar,
zij was niet als plastiek want plastiek is weinig elegant,
zij was niet als goud want goud schittert te veel,
zij was niet als steen want steen is te hard.

Miya was als cement.

Miya was het cement van de Kankala familie, diegene die aan de samenstelling van verschillende structuren de kracht en sterkte gaf, het cement dat bestand is tegen de stormen van het leven.

Miya in 2002 ben jij door de bouworde en de vrienden van Kankala gevraagd om Appie van Wees te steunen in zijn werk voor de straatkinderen van Kananga.

Jij aanvaarde die uitdaging en hebt tot je laatste krachten met hart en ziel gewerkt voor het project. Jij was voor ons Vrienden van Kankala de schakel tussen onze wereld en jouw wereld in Congo. Dankzij jou leerden we gezichten kennen achter namen, leerden we de moeilijke omstandigheden kennen waarin mensen soms moeten leven, leerden we de moedige en de goedlachse, vreugdevolle medewerkers kennen, leerden we een klein beetje het leven in Kananga kennen.

Jij was steeds op zoek hoe we het project het beste konden verder helpen. Je ideeën waren eindeloos, je inzet 200% en meer. Wij hebben je meer dan eens bewonderd om al dat doorzettingsvermogen. Je hebt veel kinderen en hun families geholpen. En ja het was dikwijls zeer moeilijk maar je bleef volharden en je geloof was je grote steun en toeverlaat.

’s Avonds leg ik alles in de handen van God’ waren jouw woorden. Miya je hebt veel bereikt samen met de leden van het bestuur, het personeel en dit alles onder de hoede van Monseigneur Madila. Je hebt hen alles doorgegeven wat kon, je was hun cement.en bouwde huizen van vriendschap en vertrouwen.

Wij hebben je  proberen te steunen in verbondenheid met woord en daad. Dit zullen we nu ook blijven doen, we geven jouw levenswerk niet op.

Miya we zullen je missen maar zijn dankbaar dat we zo’n grote madam als jij mochten kennen. Jij blijft verder leven in onze harten. Rust nu maar in vrede samen met al je geliefden.

Enkele foto's van de begrafenis van Miya in Kananga.

In memoriam Mevrouw Miya Dammans

Ook in de Congo heeft het coronavirus toegeslagen. Sinds maart is er een lockdown die de samenleving hard treft. Het was voor ons dan ook een zeer droevig moment toen wij op 24 juni per skype vernamen dat mevrouw Miya Dammans van ons was heengegaan. Miya was de sterke kracht achter het project Kankala, de opvang van straatkinderen in Kananga.

Bijna 20 jaar had zij de leiding van het jongens- en meisjeshuis te Kananga. Miya Dammans was lerares pedagogie en methodologie in België. Daarnaast was zij in de jaren 60 actief in de Vrouwelijke Katholieke Arbeiders Jeugd. In 1965 vertrok zij als vrijwilligster voor het eerst naar de Congo om het onderwijs van vrouwen en meisjes te bevorderen. Het was een eerste kennismaking met een andere cultuur, maar Miya wist toen al met haar wijsheid en open geest de moeilijkheden het hoofd te bieden Daar leerde zij ook haar man kennen. Zij trouwden in België, maar keer- den gezamenlijk terug naar hun geliefde Congo, waar zij hun goede werk voortzetten.

In 1975 kregen zij van de bisschop van Kananga het verzoek om in Kumpala de landbouw verder te ontwikkelen. Door soja te planten boorden zij een nieuwe bron van inkomsten aan. Daarnaast werd ook gestart met een opleiding in de bouw en landbouw voor jongeren. Zij gingen terug naar hun dorpen, maar Miya bleef hen volgen en bemoedigen. Miya en haar man werkten hard en oogstten veel succes en waardering vooral van de Congolese bevolking. Het was voor haar een gelukkige tijd.

Maar het lot besliste anders: Miya, haar man en hun inmiddels geadopteerde dochtertje moesten terugkeren naar België. Door ziekte verloor Miya haar man en zeven jaar later ook haar dochter. Het waren lastige jaren voor Miya maar haar doorzettingsvermogen was ongekend.

Miya bleef werkzaam in de welzijnssector, zij heeft zelfs enkele maanden geholpen in de favela’s in Brazilië. Op een gegeven moment kwam ze in contact met Appie van Wees, een bouwgezel, die werkzaam was in Kananga. Hij ving zwerfjongeren op in de buurt van Kananga, daartoe had hij een jongerendorp gebouwd.

In 2002 vertrok Miya opnieuw naar haar geliefde land, omdat zij werd gevraagd bovenstaand project te ondersteunen. Samen met Appie van Wees zette zij haar goede werk voort.

Zij hield zich net als Appie bezig met de opvang van straat- en zwerfkinderen. Maar met haar ervaring bracht zij structuur in het geheel. Een directie werd aangesteld met lokale medewerkers. Ook voerde zij het beleid dat kinderen die niet helemaal alleen zijn, terug te brengen naar hun oorspronkelijke familie, zodat zij het leven opnieuw kunnen oppakken.

Op dit ogenblik zijn er ongeveer 150 kinderen die ondersteund worden. De lokale directie zet het goede werk van Miya Dammans voort.

De gedachte die hen leidt: Miya Dammans was het cement van de Kankala familie, zij gaf de familie kracht en sterkte, zodat zij de stormen van het leven kunnen doorstaan.

Bron: Artikel nieuwsbrief PEKS  december 2020 
Voor meer info PEKS, klik hier

een interview met Miya, enkele maanden voor haar overlijden