Déces de Harry Moolenaar

Harrie Moolenaar est décédé samedi après-midi 25 février 2023 à la résidence Berkenbos où il a vécu les derniers mois de sa vie. Harrie était le dernier des ‘Frères de Sibo’, son décès marque la fin d’une époque à laquelle de jeunes hommes, les Frères Bâtisseurs, ont mis leur vie au service d'autres êtres humains. Harrie a passé une grande partie de sa vie au Congo. Dans la région du Kasaï il a construit des écoles, des ponts et des maisons jusqu'à ce qu'il ne pouvait plus y retourner pour des raisons de santé.

Samedi après-midi 25 février 2023, Harrie Moolenaar est décédé dans le centre de soins résidentiels de Berkenbos où il a passé les derniers mois de sa vie. Avec la mort de Harrie le dernier frère de Sibo décède et met fin à une histoire de jeunes hommes qui, en tant que frères de la construction, ont donné leur vie au service de leurs semblables.

Harrie a passé le meilleur moment de sa vie au Congo à construire des écoles, des ponts et des maisons dans la région du Kasaï, jusqu'à ce qu'il ne puisse pas revenir pour des raisons de santé.
Pour en savoir plus, cliquez ci-dessous...

Témoignage de Jac De bruyn

Vrienden,

Harrie heeft de mooiste tijd van zijn leven doorgebracht in Congo bij het bouwen van scholen, bruggen en huizen in de regio Kasaï, tot hij owv gezondheidsredenen niet meer terug kon.
Hij was ook vaste vrijwilliger van  'A place to Live', waarover Mieke Vrients een mooi stukje schreef wat ik voeg aan dit bericht.

Hij was woensdag nog naar de Aswoensdagviering geweest, had zijn broer Frans die dag nog op bezoek gehad en is zaterdag na het middageten bij zijn namiddagrust gestorven.

Harrie was sinds nieuwjaar erg beginnen verzwakken en werd steeds meer mager en stiller. De laatste weken wat wankel bij het gaan… maar nooit hebben we van hem een klacht gehoord. Hij heeft een jaar in het Woonzorgcentrum verbleven en na een moeilijke tijd bij de gedwongen plaatsing, omdat alleen wonen in het Sibohuis niet meer ging, heeft hij zich aangepast en nam graag deel aan de activiteiten. 
Hij was altijd blij met bezoek en zijn hoofdbezigheid was luisteren naar radio Maria en bidden.
De jaren voordien toen hij nog in het Sibohuis woonde stond hij constant voor de tv waar altijd religieuze programma’s werden bekeken, of zat hij op de hometrainer.

Hij is blijven fietsen naar de kerk en naar zijn medebroeder Frans die in het WZC tot zijn eigen opname in het ziekenhuis vorig jaar in februari omdat de thuisverpleging schrik had dat hij een longontsteking had. Vandaar is hij dan naar het WZC Berkenbosch gegaan.

Wat me bij Harrie altijd getroffen heeft is zijn rotsvast geloof en zijn vriendelijkheid en erkentelijkheid, maar ook zijn wil tot autonomie en koppig doorzetten, wat me doet denken aan “ Laat me, Laat me, laat me…. Laat me mijn eigen gang maar gaan….”” Harrie was graag gezien in de gemeenschap hier, vele mensen van de parochies van onze gemeente kenden hem.

Hij was een stuk van het dorpsleven hier.

Met het sterven van Harrie is de laatste broeder van Sibo overleden en stopt een geschiedenis van jonge mannen die als bouwbroeders hun leven in dienst hebben gesteld van de medemens, “om te bouwen aan een nieuwe wereld” zoals gezongen wordt in het Bouwordelied.

Met allerbeste groeten en mogelijk tot weerziens bij het afscheid van Harrie.

Jac De bruyn

Hulde van Mieke Vrints

Ik was vol bewondering voor de wijze waarop hij onversaagd steeds zichzelf bleef en zijn steentje bijdroeg aan een betere wereld, een vrije man, die geen echte vrijbuiter werd, omdat hij ook koos voor gemeenschapsleven, voor verbinding.

Hij heeft zo vele kampen met vzw A Place To live mee gedaan.
Zoveel kinderen hebben dankzij hem op onze kampen leren fietsen en de basics van fietsherstelling geleerd. Ik denk dat hij bijna 20 keer mee geweest is. Hij was een zeer gewaardeerde gast op het feest van ons 20-jarig bestaan, hij werd er letterlijk omstuwd door vele oud-deelnemers en vrijwilligersdie zo enthousiast waren hem terug te zien. Ik bedank ook mijn  ouders die hem een aantal  keer mee genomen hebben op kampbezoek en jij en de anderen die hem gewaardeerd hebben doorheen de echte steun en aandacht voor wat hij deed endie zo toonden dat  wie hij was echt zinnig en zinvol was voor onze wereld, voor zinvolle menselijkheid.

Op kamp ging hij dagelijks naar de mis en sliep in zijn eigen tentje op het terrein, en sleutelde alleen en met anderen de rest van de dag aan fietsen en nam onverstoorbaar en goed gemutst deel aan de rumoerige maaltijden, wandelingen en feesten.

Op de begrafenis van mijn moeder wilde hij absoluut aanwezig zijn, vier jaar geleden op 2 februari 2019 en trotseerde een fikse sneeuwbui met de fiets om er toch te geraken, zo voorkwam hij dat men hem zou verbieden er heen te gaan. Vele mensen die vanuit Brussel kwamen keerden eens dat ze Leuven bereikten in de sneeuw terug naar huis en waren niet op de begrafenis aanwezig en daar waren ook wat mensen van vzw A Place to Live bij. Maar hij geraakte er en wou zelfs nog terug fietsen, maar gelukkig nam jij hem zoals zo vaak onder je hoede en nam je hem mee. Hij was dus een goed vertegenwoordiging van A Place to Live op deze begrafenis.

God heeft de wereld bedoeld als een plek voor  echte zinvolle broederschap. Hij koos daarvoor en heeft het ondanks zijn zucht naar vrijheid en onafhankelijkheid ten volle beleefd, samen met bouwbroeders die hij niet koos, zoals dat gaat in  het religieuze leven, nadat hij eigen thuis verliet en in broederschap met de afrikanen en in broederschap met de mensen in armoede in vzw A Place To live en met de asielzoekers in Heusden en met de vele passanten, met de vrienden van het SIBO en jij ook ten opzichte van hem. Ik ben en blij je er eeuwig dankbaar om. Want ik vond hem een groots man, omdat hij de essentie begrepen had en er op radicale manier naar leefde. Een beetje een stille Franciscus van Assisi?